Het zijn net mensen

Posted on by
7

Even iets anders dan praten met mijn hulpverleenster, maar ik wist nog niet of ik het zou durven om te beginnen.

Na driekwartier mijn verhaal kwijt proberen te raken was ik toch maar gaan kijken hoe het moest de taaitaai poppetjes. En van het één kwam het ander.

Toen we hadden ontdekt dat met meer bloem erbij ze niet meer bleven plakken aan mijn handen en de werkbank ging het steeds beter. De poppetjes werden steeds mooier!

Eén poppetje uit het deeg steken per keer. Het vormpje erin en het overige deeg weer weghalen. Ik had er plezier in.

Ik had alleen geen ei om ze te bestrijken voor een zonnebank kleurtje.

En nu liggen ze daar met z’n allen op de bakplaat:

Tot mijn hulpverleenster opeens zei dat ze om 17:00 uur ergens anders moest zijn. Ja, toen werd het lastig. Alle poppetjes gemaakt. Heel leuk. Dat was gelukt.

Toen moesten de poppetjes in de oven en ze had al gezegd hoelang en hoe heet de oven moest, maar als iemand iets zegt tegen mij ben ik het meteen alweer kwijt. Dus ik wist niet meer hoelang en op hoeveel graden. Dat werd dus knoeien met de oven. Heel eng. Op het pak staat baktijd 7-9 minuten in het midden van de oven. Maar bij mij dacht ik later dat ik ze beter nog kan omdraaien en langer bakken, want ze plakte nog tegen de ovenplaat aan. Ze hebben er in totaal 26 minuten in gezeten. Oeps, ik weet niet of dat goed was!

Nou ja, dus nu moeten ze goed zijn zei mijn moeder. Ze plakte niet meer die poppetjes.

Het poppetje linksboven op de foto is het best gelukt, zelfs een beetje bruin geworden. Die daarnaast lijkt wel of die zwaait met zijn rechterarm omhoog en het poppetje in het midden verloor een deel van zijn gezicht. Die lag nog op de ovenplaat.

Het zijn net mensen zegt mijn moeder. Allemaal verschillend!

Eén van de moeilijkste beslissingen van mijn leven

Posted on by
3

Daar ben ik weer. Met een nieuw verhaal. Een verhaal die mijn hele toekomst bepaalt.

Mijn begeleidster is namelijk al een tijd op zoek naar een woonvoorziening voor mij met 24 uurs zorg in de nabijheid. Waar ik oud kan worden, want de meeste woonvoorzieningen zijn bedoeld om na 3 jaar zelfstandig te gaan wonen. Dit lukt mij niet.

Ik heb nu 3 opties: verlaat ik de stad, blijf ik in mijn huidige woning of is bij de GGZ, wat mij ook nog erg aantrekt, toch het meest passend voor mij?

Tegen mijn eenzaamheid zou ik dan moeten verhuizen, maar wie zegt dat ik daar wel vrienden kan maken? Ik woon hier in de flat ook met mensen met mijn aandoening. Ik heb ze alleen nog nooit gezien. Dit lukt mij niet. Ik heb daar hulp bij nodig. Alleen gaan al mijn begeleidingsuren op aan overleven. Wie zegt dat ik als ik verhuis daar wel vrienden heb? Wel contact met anderen? Dat ze mij daar wel bij gaan helpen. Ik durf namelijk mijn kamer niet af als iedereen elke dag naar de dagbesteding gaat.

En de hulp? Er wonen verschillende beperkingen op het plekje buiten de stad. Volgens mij waren ze niet gespecialiseerd zoals de GGZ dat plekje. En kort geleden heb ik een nieuwe hulpverleenster gekregen, omdat met die ander niet ging die niet gespecialiseerd was in mijn aandoening.

De omgeving, als ik verhuis naar buiten de stad is ook heel ver weg van mijn dagbesteding. Dan ben ik langer onderweg dan dat ik daar bezig ben. Als ik er al kom. Als er al iemand met mij mee kan, want zelfstandig naar de dagbesteding lukt ook niet voor mij. Dat is een te hoge drempel aangezien het zo afgesloten is die ruimte met een deurbel waar tegen je moet praten. Als ik dan nooit meer in de stad kom, zit ik daar in mijn kamer elke dag van de week en met Pokémon GO is er ook niks te doen daar. Ik kan niks bereiken vanaf het appartementje met eigen douche en toilet. Bij de GGZ en in mijn huidige woning wel. Daar is genoeg met Pokémon GO. Alleen als ik naar de GGZ verhuis dan krijg je een kamer en moet je de badkamer delen. Dat is ook nog een obstakel voor mij. Daar heb ik ook hulp bij nodig. Heel veel. Dat was behoorlijk misgegaan in mijn vorige woning 6 jaar geleden.

Ze hebben allebei ‘s nachts een slaapdienst of een oproepbare dienst de woonplekjes. Alleen wat kan ik krijgen als ik in mijn huidige woning blijf en in de WLZ kom? Wat ze gaan proberen voor mij. Zorg vanuit het zorgkantoor in plaats van de gemeente geloof ik dat dat is. Dat is ook nog even afwachten.

Ik hoop dat ik volgende week meer weet over deze onduidelijkheden en dat we alles op een rijtje kunnen schrijven.

Mijn eerste dag op mijn laatste school

Posted on by
Beantwoorden

Oude, kapotte kleding weg, nieuwe kleding erbij, oude niet meer bruikbare pannen weg, nieuwe pannen voor nieuwe kookplaat erbij, oude niet meer gebruikte schoenen weg, hé daar klopt iets niet. Ik heb nog geen nieuwe schoenen.

Oké, zoals je leest ben ik dus al een tijdje aan het opruimen in huis!

Ook op mijn oude mobieltje kom ik dingen tegen van een tijdje geleden. Namelijk over mijn eerste schooldag op mijn laatste school. Ben je benieuwd hoe dit ging? Lees dan maar verder:

Woensdag 15 januari 2014:

Eerste schooldag op de kretadreef. Mijn coach was eerst maar aan het vertellen dat ze net die week verhuisd zijn en het allemaal nogal hectisch was. Ik had echt zoiets van “oke, wat moet ik hiermee”. Hij had totaal niks voorbereid. Ik zei dat ik de boeken ICT security en Javascript/PHP in de kast interessanter vind dan de ECDL, die ik saai vind. Het is de basis van de basis ICT. Voorbeeld: met de delete en backspace knop haal je letters weg. En er was een vraag wat de formaat van een A4 is. Het antwoord stond er als een plaatje boven. De hele dag ben ik tien keer tien minuten naar de wc geweest. Gegeten. Een wedstrijd gedaan met de plant naast me “wie er het eerst doodgaat”. En naar buiten gekeken. De overbuurman heeft nog steeds zijn kerstboom in de vensterbank staan. Kortom: eeeeen oeeeeersaaaaaie dag!!!!

Mijn begeleidster vind dit stukje hilarisch, heel grappig. Zei dat ik het moest plaatsen. Ik ben het allemaal nog een beetje aan het verwerken denk ik wat er allemaal gebeurt is in mijn leven. Alles moet ik nog een plekje geven zoiets denk ik. Alles ordenen. Op mijn manier.

Dit was geen echte opleiding. Ze noemden het een maatwerkopleiding. Allemaal cursussen doen in je eigen tempo. Iedereen in het lokaal werkte aan iets anders. Verwarrend en het lezen lukte mij niet. Ik kon niks in mij opnemen. Ik heb deze school ook niet lang volgehouden in tegenstelling tot mijn vorige ICT opleiding waar ik wel mijn diploma van haalde. Daar was ik super gemotiveerd voor: voor de vervolgopleiding die ik uiteindelijk niet mocht doen omdat dat een niveau hoger was en je daarvoor meer communicatieve vaardigheden nodig had. Zoiets werd mij verteld dacht ik. Dat was heel jammer, want voor die vervolgopleiding die ik graag wilde doen reisde ik 2 jaar lang op en neer met de fiets en de trein naar een andere provincie in Nederland. Ik wilde graag digitaal rechercheur worden. Ik vind het speurwerk leuk.

Over het stukje in het blauw: mocht de plant nog leven, dan is dit wel een erg lange wedstrijd denk ik…

De rollen omgedraaid

Posted on by
Beantwoorden

Eten koken

Tijdens het raspen van de bietjes vraagt mijn begeleidster aan mij:

Hey Eva, waar is het vierde bietje?

Waarop ik antwoord:

Het gaat op gewicht, net zoals de 300g worteltjes, de kiwi’s en de kaas. De kaas is bijvoorbeeld goedkoper als er minder van in de verpakking zit, dan zijn de plakken kleiner.

Huishoudtip 5

Posted on by
8

Blingbling…

Om te voorkomen dat de gootsteen dof wordt (ik weet niet wat dat woord betekent). Moeders gebruikt hiervoor cif uit de groene fles om de gootsteen na elke afwasbeurt met een afwasborstel mee schoon te maken. Een sopje voor de gootsteen, zodat deze weer glimt!

Deze mocht niet ontbreken bij de huishoudtips. Vandaar.