Weer een paar weken voorbij.
Mijn dagen vullen zich met het lezen van het mailtje van mijn hulpverlener. Over en over.
Er staat dat ze me gaan aanmelden bij een behandelplekje waar ik ook mag slapen. Een hoog gespecialiseerd plekje!
Op dit moment word ik nog steeds compleet genegeerd door begeleiding en GGZ. Dit is helemaal geen fijne situatie en ik wil er dan ook graag uit, ookal weet ik niet hoe dat moet.
Opnieuw moet ik aangeven wat ik wil bij begeleiding en GGZ, maar ergens heeft dat totaal geen zin als niemand reageert. Ze hebben hele andere plannen met mij die mij niet gaan helpen. Ik probeer het keer op keer. Ik ben helemaal op. Mijn begeleidster zegt dat ik al een jaar om hulp vraag bij de GGZ. Ik ben er zo slecht aan toe dat ik het liefst naar een GGZ-instelling ga om daar te slapen en geholpen te worden. Ook dit is niet mogelijk zegt de GGZ dan.
Ik ben ten einde raad.
In mijn eerste blog over beeldbellen (zie: https://anderszijn.home.blog/2020/01/09/beeldbellen/) vertelde ik dat ik dat heel moeilijk vind. Dat kan ik niet: gesprekken voeren over de telefoon. Dat geeft heel veel stress ook. Er kwam dus toch een vervolg. Wat ik niet hoopte.
Ik maak er namelijk een angstdoel van. Dat is dat ik ga proberen alleen op het knopje op mijn telefoon te drukken als ik erg in paniek ben en moet huilen en dan hoef ik nog niks te zeggen alleen huilen of hyperventileren en dan weten hun wel dat ik hulp nodig heb hoop ik.
Ik ben namelijk mensen altijd zo dankbaar als ze mij geholpen hebben. Ik word daar blij van. Ik hoop dat mij dit een veilig gevoel gaat geven. Dat iemand mij helpt om weer rustig te worden en als ik dat vaker heb gedaan dan, dat ik het dan misschien automatisch al zelf doe. Dat weet ik nog niet. Dat komt pas later.
Op vakantie durfde ik dat nog niet: op het knopje drukken op mijn telefoon zodat iemand anders zijn telefoontje gaat.
Dus gesprekken voeren over de telefoon zie je mij niet doen. Alleen op een knopje drukken als ik hulp nodig heb. Nu moet ik alleen nog afspraken hebben wanneer ik het het hardst nodig heb denk ik. Het plan uitschrijven.
Dat wordt nog spannend. Heel eng!
Dag allemaal,
Voor mij een heel heftige ervaring. Je ziet het al aan de titel, deze blog gaat over beeldbellen.
Soms ontkom je er niet aan. Bellen. Sommige mensen vinden het makkelijk. Bellen liever dan berichtjes sturen. Mij lukt het niet. Dat ik het deze keer heb gedaan is met intense angst waarbij ik verstijfd zat op bed en alleen maar heb zitten huilen, trillen en ik weet niet zeggen op alles wat ze vroeg, maar ik had het zo nodig die hulp van iemand die ik zou kunnen krijgen. Niemand is bereikbaar voor mij, niemand belt voor mij, dus ik moest wel jammer genoeg.
Hieronder mijn tips hoe ik het een beetje ben doorgekomen.
Mijn survivalgids voor het beeldbellen:
Dat was het denk ik. Ik hoop het bij deze nooit meer te hoeven doen. Ik ben er namelijk daarna nog dagen van slag van.
Alleen aan het eind van het gesprek kreeg ik de opdracht om mijn hulpverleenster te bellen. Naar de instantie te bellen. Dus komt er een vervolg op deze blog? Ik heb geprobeerd van niet. Naar de instantie bellen is nog een veel grotere drempel voor mij!
Als je nou gaat hardlopen om 23:45 uur tot 00:15 uur, dan ben je volgend jaar pas terug 😁
Kerstkoekjes, chocolaatjes en kruidnoten. Iets wat bij de feestdagen hoort.
Maar ik mag dat niet van mezelf. Ik eet en drink alleen als het in mijn schema staat of omdat ik afspraken heb hieromtrent. Zo staat dat mijn plan die mijn hulpverleners voor mij gemaakt hebben. Iets anders eten kan niet. Dan raak ik van slag en voel ik me dagen niet prettig totdat het weer uit mijn lichaam is verdwenen.
Nee, geen extraatjes voor mij. Dat vind ik te moeilijk. Het mag alleen als ik er ruimte voor in mijn hoofd heb, als ik iets heel graag wil en het aankan.
En toen liepen we weer in het park met Pokémon GO in mijn hand op mijn mobieltje. Hij doet het weer en sinds ik een nieuw mobieltje heb kan ik 2 dingen meer doen. Dat zijn: je pokémon uit zijn balletje halen en er mee op de foto gaan. Die andere weet ik niet zo goed meer denk ik. Het spel is veel sneller en na een half uur lopen zit mijn batterij nog steeds op 100%.
We versloegen eerst Team Rocket. De hint begreep ik niet wat ze zeiden in het spel, daardoor waren mijn pokémon die ik had uitgekozen zwak tegenover die van mijn tegenstander. Het was gras tegen water en ik had het water. Ik had wel gewonnen en toen kreeg ik een mysterieus apparaat. Bij 6 van die apparaten maakt die daar een Rocket radar van en daarmee kan je de baas van Team Rocket opsporen. Ik hoef er nog maar 1. Deze werkt wel maar 1 keer heb ik begrepen. Dan moet je weer een nieuwe maken.
Onderweg haalde ik Eevee, een pokémon, uit zijn balletje en die gaat dan naast je lopen als je hem eerst gevoerd heb met besjes. Sinds gister is dat. Je kan er mee spelen. Hij komt naar je toe gelopen als je hem wil voeren.
De fietser verderop bleef stilstaan. Mijn begeleidster en ik hadden geen idee waarom. Ik stond met mijn mobieltje naar de pokémon te kijken. Maar toen we verder liepen dacht ik opeens, oh misschien dacht die meneer dat ik een foto wilde maken, maar ik was aan het spelen. Gefopt. Ik weet niet. Heel eng. Als mensen contact proberen te maken met me denk ik.
We liepen door en toen ik een foto van Eevee de pokémon wilde maken sprong er een andere pokémon voor. Dat doet die soms. Smeargle heet die! Met een kwastje als staart. Die heb ik ook gevangen.
Dit was een leuk rondje. Alleen ze zouden de lantaarnpalen ook in het spel moeten verwerken denk ik. Ik liep er pal langs. Zag ze niet. En gleed ook een paar keer uit over de stoep. Grote schrik. Dat zag ik ook niet aankomen.
…En even later bij de flat ging mijn begeleidster ook bijna onderuit. Dat was het einde, want nu zie ik haar 2 weken niet door de kerstvakantie.
Vond je deze nou ook zo leuk?
